در بخش اول این مقاله به انگلیسی کهن پرداختیم
انگلیسی میانه
زبان فرانسوی - به واسطهٔ حکومتِ
نورمنها - زبانِ بزرگان و بلندپایگانِ جامعه، و انگلیسیِ کهن، زبانِ عوام و دونپایگان
بهشمار میرفت، زبان فرانسوی اثر چشمگیری بر انگلیسی گذاشت.
انگلستان به وسیلهٔ نورمنها
در سال ۱۰۶۶ تصرف شد و کمکم دگرگونی شگرفی در زبان پدید آمد و دستهٔ نویی
از واژگان را وارد زبان شد، واژگانی که در دولت و دادگاهها کاربرد داشتند.
انگلیسی میانه یا همان گویش midland،
از سدهٔ چهاردهم، یعنی زمانی که مناطق زیر پوشش این گویش، به
مراکز توسعهٔ دانشگاهی، پیشرفت اقتصادی و زندگی اشرافی
در انگلستان تبدیل شد، جای خود را به عنوان مهمترین گویش در این دوران، باز کرد و
میدلند شرقی گویش مسلط شهر لندن شد. یکی از عواملی که موجب برتری مطلق این گویش شد؛
به گونهای که انگلیسی امروزی، تقریباً شکل تکامل یافتهٔ میدلند
شرقی است، نفوذ این گویش به دستگاههای حکومتی و مکاتبههای دولتی است.
انگلیسی نو
انگلیسی نو
نخستین
انگلیسی نو نخستین از آغاز دوره تودور تا حکومت موقت
و بازگردانی پادشاهی رایج بود. انگلیسی نو نخستین زبان گذار میان انگلیسی میانه (رایج
در قرن پانزدهم) و انگلیسی نو (رایج در میانه تا اواخر قرن هفدهم) است.
انگلیسی امروزی
انگلیسی نو با تجدیدنظر اساسی در دستگاه واژگانی و دستوری
خود به زبانی بسیار سادهتر از نظر دستوری بدل شده و به سبب وامگیری بیحد و مرز از
واژگان لاتینی و فرانسه و سپس یونانی، بخش عمدهای از واژگان کهن آنگلوساکسون خود از
ریشهٔ ژرمنی را وانهاده و بر روی هم نسبت به زبان آلمانی،
از همه جهت (آوایی، واژگانی، دستوری) چهرهٔ دیگری یافتهاست.
در انگلیسی نو نه تنها اسم، که فعل و حرف و نیز بخش عمدهٔ حالتهای
صرفی خود را از دست دادهاند و از یک زبان صرفی ترکیبگر به زبانی در اساس تحلیلی بدل
شدهاست.
Link: https://faratarjome.ir/u/news/تاریخ-زبان-انگلیسی-بخش-دوم6.html