تاریخ زبان انگلیسی به سه دوره تقسیم می شود : انگلیسی
کهن،انگلیسی میانه،انگلیسی نو
انگلیسی کهن
زبان انگلیسی باستان نخستین برگرفته از چندین گویش بود
که این بازتابکننده ی داشتن چندین سرچشمه برای انگلستان
در عهد آنگلوساکسونها است. یکی از این گویشها، ساکسون غربی کهن بود که کمکم بر دیگر
گویشها برتری یافت.
رزم نامه ی بئوولف مال همین
دوران است. گمان میرود که از سده ی نهمِ میلادی،
گویش ساکسونی، به دلیلِ سلطه ی پادشاه آلفرد
(نخستین شاهِ انگلستان که فردی از قبیله ی ساکسون بود)،
بر دیگر گویشها برتری یافته باشد و از آن پس به عنوان زبان رسمی این کشور شناخته شدهباشد.
انگلیسی باستانها، از نظر گویش، بسیار متفاوت از انگلیسی
امروزی است. برای نمونه، واژههای light و drought،
به ترتیب به صورت «لیخت» و «دراخت» تلفظ میشد یا جمله ی Will
you give me your jacket, good man?، چنین ادا میشد: Wilt
ðu sellan me ðin clæð, godman min? در این دوره شماری واژه، از زبان لاتین، وارد
انگلیسی شد، واژگانی چون: altar, mass, priest, psalm,
temple, kitchen, palm, pear
انگلیسی کهن دایره لغات وسعی نداشت اما مثل زبانهای
هند و اروپایی، دستور زبان پیچیدهای داشت.
در بخش دوم این مقاله به انگلیسی میانه و انگلیسی
کهن خواهیم پرداخت.
Link: https://faratarjome.ir/u/news/تاریخ-زبان-انگلیسی-بخش-اول4.html