ترجمه:

توسعه گردشگری مبتنی بر جامعه (CBT)، توجهاتی بیش از پیش از اقصی نقاط جهان- یعنی کشورهای در حال توسعه، همچنین کشورهای توسعه یافته- به خود جلب نموده است (هاتون، 1999). برای نمونه، هاتون (1999)، مطالعاتی موردی از 12 کشور و نواحی مختلف در منطقه آسیا و اقیانوسیه در این زمینه گردآوری نموده است. ماهناس و همکاران (2014) نیز بر مطالعات موردی CBT در هند- که شامل نواحی روستایی ست- تمرکز نموده‌اند. همسو با افزایش علایق نسبت به CBT، رویکردها در مطالعه CBT نیز تنوع یافته‌اند. برای مثال، دیتمان (2009)، مورد گردشگری شهرستانی را با تمرکز بر کپ‌تاون در آفریقای جنوبی، از چشم‌انداز مدیریت مقصد بررسی نموده است. بورگاس و مرتنز (2017)، مدیریت CBT در برزیل را از نقطه نظر شبکه‌ای اجتماعی رسیدگی نموده‌اند. مسعود و همکاران (2017)، عواملی را کنکاش نموده‌اند که مشارکت اجتماعی در توسعه پایدار گردشگری مبتنی بر جامعه در نواحی تحت حفاظت دریایی در مالزی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. مسعود و همکاران (2017) نتیجه‌گیری نموده‌اند که ارتقاء دانش زیست‌محیطی، عاملی حائز اهمیت در مشارکت اجتماعی ست. ارنواتی و همکاران (2017)، برداشت‌ها از اجتماعات میزبان و گردشگران درگیر در CBT در بالی اندونزی را مورد تحقیق و تفحص قرار داده؛ و دریافتند که اجتماعات میزبان، فاقد اطمینان برای اشتراک‌گذاری ارزش‌های ذاتی جاذبه‌های گردشگری خود با گردشگران بوده‌اند. مطالعه دیگری در بالی، بررسی نقش مجموعه اداره کننده روستا در CBT در بالی را شامل است (هارمینی و سادگونا، 2017). دورکین و پریک (2017)، جنبه‌های سازمانی توسعه پایدار CBT را در کرواسی بررسی نموده، و اظهار داشته‌اند که طراحی سازمانی کارآمد، همسو با علایق و نیازهای ذینفعان اجتماع محلی حائز اهمیت است. جیامپیچولی و ماپورتی (2017)، رده‌بندی CBT به وسیله به کارگیری پنج جنبۀ سرمایه، آموزش، توانمندسازی، درون‌زایی، و محیط زیست- را پیشنهاد نمود‌ه‌اند. اُه و کوریهارا (2013)، از منظر آماری، رابطه مثبت میان محصولات کشاورزی برند محلی و گردشگری در بخش‌های روستایی ژاپن را اثبات نموده‌اند. اه و همکاران (2017)، مزایا و چالش‌های نوع نوظهوری از گردشگری جنگل- درمانی مبتنی بر جامعه در ژاپن را توضیح می‌دهند.