پزشکی احیا کننده شامل درمان­هایی برای بیماری و آسیب از طریق احیای بافت­ها یا اندام­های عملکردی است. این به صورت مفهومی به سه شیوه امکان پذیر خواهد بود. روش اول، که معمولا سلول درمانی نام دارد، شامل استفاده از گروه­هایی از سلول­ها است، که از بدن بیمار یا هر جای دیگر مشتق شده، و در محل بیماری یا آسیب تزریق می­گردند، با این انتظار که سبب تسهیل احیای همزمان بافت شوند. روش دوم شامل ژن درمانی است، که در آن ژن­های خاصی در سلول­های خاص قرار می­گیرند تا نقص­های سلول­ها تصحیح شوند. روش سوم مربوط به مهندسی بافت است: "ایجاد بافت جدید با تحریک کنترل شده و دقیق سلول­های هدف انتخاب شده، از طریق ترکیب سیستمیک سلول­های مولکولی و مکانیکی". با وجود آن که درمان ژن و سلول به طور نرمال شامل بیومواد نیست، اما این روش­ها برای فرآیندهای مهندسی بافت مورد نیاز هستند؛ بافت جدید تولید شده بدین شیوه معمولا نیازمند شکل و ساختار است، و سلول­های تزریق شده بدون کمک بیومواد فراهم نمی­شوند. به علاوه، سیگنال­های مولکولی به سادگی با مشخصات زمانی و فضایی مناسب انتقال نمی­یابند؛ یک بیوماده که چنین سیگنال­هایی را به سلول­های مورد نیاز انتقال دهد می­تواند بسیار سودمند باشد. همچنین، انتقال سیگنال­های مکانیکی نیز بدون اثرات پایدار یک پایه­ی بیوماده می­تواند دشوار باشد.

توصیف ساختارهای ماده­ی به کار رفته در مهندسی بافت به عنوان داربست رایج است. داربست­های متداول شامل ساختارهای متخلخل گسسته، معمولا از پلیمرها یا سرامیک­ها هستند، که در آن سلول­های مناسب به منافذ نفوذ کرده و بافت جدیدی را در این فضاها بیان می­کنند، که در آن بیوماده تجزیه شده و به طور همزمان بازجذب می­شود. این ساختارها معمولا با تکنیک­های سه بعدی (3D) تولید شده­اند، مثل ساخت جامد بدون شکل، الکتروریسی و ریخته گری حلال با شستشوی پوروژن. اما یک داربست برای فراهم نمودن یک محیط مورد نیاز است، که برای رفتار طبیعی سلول مطلوب می­باشد. محیط میکروی طبیعی یک سلول عموما از ماتریس برون سلولی (ECM) و سلول­های هوموتیپیک یا هتروتیپیک تشکیل می­شود که سلول­ها را با ترشحات اندوکرین، اتوکرین، و پاراکرین احاطه می­کنند. محیط میکرو نیز باید شامل ویژگی­های ساختاری و توپوگرافیکی و نیروهای مکانیکی باشد. واضح است که داربست­های متخلخل متداول در تکثیر این نوع محیط میکرو با دشواری قابل ملاحظه­ای مواجه می­شوند.