The latter half of the 2010s has seen a remarkable resurgence for a type of politics that had long been considered pushed to the edges of acceptable (or electable) political thought and behavior. The success of parties and candidates described as nativist, populist, right wing, or some combination thereof has renewed both academic and popular interest in developing an understanding of what drives support for these types of parties and candidates, a crucial question if one hopes to understand not only the current global political stage but the actors

and scenery that may populate it in the future. By examining three cases where these parties have made significant inroads toward political influence and power, this study helps update previous and develop new understandings of what shapes a populace’s feelings toward immigration as well as a more generalized conclusion regarding what does (and does not) influence a voter’s likelihood of choosing an extremist political party or candidate.

جهان در نیمه دوم دهه 2010، شاهدِ بازخیز چشمگیر نوعی سیاست بود که دیر زمانیْ به منزله فشار به سمتِ مرزهای تفکر و رفتار سیاسی (یا انتخاب‌پذیریِ) قابل قبول تلقی می‌شد. موفقیت احزاب و نامزدهای خواه بومی‌گرا، پوپولیست، راست‌گرا، یا هر ترکیبی از این دست، برانگیزانندۀ علایق تازۀ محافل دانشگاهی و عمومی پیرامون توسعه و پیشبردِ درک خویش از محرک‌های پشتیبانی از انواع احزاب و نامزدها، و طرح مسئله درک وضعیت کنونی سیاسی جهان، همچنین بازیگران و صحنه‌ای- که در آینده در آن اجتماع خواهند نمود- بود. تحقیق حاضر با بررسی سه مورد که به موجب آنها، این احزاب به پیشروی چشمگیر در راستای تأثیر و قدرت سیاسی موفق گردیده‌اند، یاریگر به روز رسانی ادراکات پیشین و بسط درک تازه نسبت به آنچه است که شکل‌دهنده گرایشات همگانی درخصوص مهاجرت، همچنین نتیجه‌گیریِ تعمیم‌پذیر به آنچه است که احتمال انتخاب یک حزب سیاسی یا یک نامزد افراطی توسط رأی‌دهندگان را سبب می‌شود (یا نمی‌شود).