مقاله #814

چکیده:

افزایش آگاهی نسبت به دانستن میزان محدودیت سرپا بودن در افراد مبتلا به مالتیپال اسکلروز (MS)، نیاز به یک ارزیابی منظم از توانایی پیاده­ روی کردن دارد تا بر میزان تحرک بیمار بتوان نظارت کرد. با این حال، این سوال مطرح است که آیا ابزارهای استاندارد، به اندازه­ی کافی حساس هستند تا نقص تحرک در بیمارانی که اختلالات کمی دارند را تشخیص دهند. بنابراین، هدف اصلی از این مطالعه، بررسی یک ابزار ارزیابی شده است که پارامترهای زمانی و مکانی راه رفتن (پیاده ­روی) و آهسته دویدن را در افراد مبتلا به MS که اختلال حداقلی دارند، تشخیص دهد. بیست بیمار مبتلا به MS که بیماری عود شده­ی آنها بهبود یافته، 8 زن و 12 مرد، با میانگین سن 36.3+-9.2 سال، با میانگین EDSS برابر 1.8+-1.2، از مرکز بیماران MS یا مالتیپال اسکلروز، مرکز پزشکی شبا تل هاشومیر، اسرائیل برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. بیست نفر سالم (10 زن و 10 مرد)، با میانگین سن 34.3+-7.4 سال، به عنوان شاهد انتخاب شدند. توازن بین میزان تحرک و پارامترهای مکان- زمان مربوط به آهسته دویدن با استفاده از تردمیل Zebris FDM-T (Zebris Medical GmbH، آلمان) به دست آمد. هر پارامتر در طی یک آزمون آرام دویدن 3مرحله­ ای کامل در شرایط مختلف بدست آمد. آزمون راه رفتن و تعادل قبل و بعد از انجام آزمایش­ های آهسته دویدن نیز انجام شد. وقتیکه نتایج ارزیابی­های راه رفتن و دویدن آرام مقایسه شد، دیده شد که در گروه افراد MS در مقابل افراد سالم، اختلالات اضافی­ای وجود دارد. علاوه بر تقارن بازه زمانی و طول گام­ های بزرگتر، دویدن آرام،  با سرعت آهسته تر خودبخودی، طول گام­ های کوتاه­تر، نحوه قرارگیری بدن در طولانی مدت و ورزش­های کششی طولانی، ترکیب گشت. مردمی که حداقل اختلالات MS را دارند، توانایی آرام دویدن را دارند. با این حال، پزشکان می­بایست از ضرر و زیان­ های این ورزش محبوب آگاه باشند.