مقاله #661

چکیده. بررسی شواهد نشان می دهد که مدیران ترجیح می دهند تا از کاهش سود هر سهم اجتناب نمایند، با وجود آن که تئوری مالی حاکی از آن است که این کار در ارزش گذاری شرکت نا مرتبط است. تفسیر‌های قراردادی و رفتاری برای این پارادوکس آشکار را با استفاده از نمونه ی بزرگی از مسأله ساز‌های بدهی-حقوق صاحبان سهام، مورد بررسی قرار می دهیم. ابتدا شواهدی ارائه می نماییم که بیشتر احتمال دارد شرکت‌هایی با اخلاف سازمانی میان مدیران و سهام داران از سود هر سهم به عنوان معیار عملکرد قرارداد‌های سود پرداختی اضافی به سهام داران استفاده نمایند. پس از بررسی درون زایی احتمالی مرتبط با طرح قرارداد حقوق و مزایا، در می یابیم هنگامی که حقوق و مزایای پرداختی اضافی مدیران به وضوح بستگی به عملکرد سود سهام دارد، احتمال بیشتری دارد که آن‌ها از تقلیل سود اجتناب کنند. این تأثیر در میزان حقوق و مزایای پرداختی اضافی برای این زیر مجموعه از شرکت‌ها در حال افزایش است؛ برای شرکت‌هایی که از سود سهام در تعیین پرداخت اضافی استفاده نمی کنند، چنین روابطی را به اثبات نمی رسانیم. آزمون‌های اضافی سرعت محاسبه تا نرخ‌های اهرمی هدف شرکت و سطوح محافظه کاری بدهی شرکت، نشان می دهند که پاداش دادن آشکار به مدیران اجرایی نسبت به عملکرد سود سهام، به رفع مشکلات مربوط به اهرم (نسبت بدهی به دارایی) کمک می نماید. همچنین پی می‌بریم که تأثیرات موکلان (مشتریان) با روی‌گردانی مدیران نسبت به تقلیل سود مرتبط است. یافته‌های ما درک عمیق تری از عواملی که مبنای کاربرد عملکرد حسابداری در قرارداد‌های حقوق و مزایا می شود و مدارک جدید در مورد پیامد‌های نقش قراردادی حسابداری در تصمیم گیری شرکت، را در اختیار می‌گذارد.