مقاله #167

مقدمه

پلیمرها در تمدن بشر، تحولی اساسی را ایجاد کرده اند. کربن، پلیمرهایی را تشکیل داد که مشخصه آن، خاصیت زنجیری شدن بی نظیر آنها بود (تمایل به تشکیل زنجیره ها). اگرچه، برای یک وسعت محدود شده، زنجیری شدن توسط چند عنصر دیگر در گروه 14 و گروه 15 نیز به دیده شده است. برای مثال، در گروه 14، تمایل به زنجیری شدن، ترتیب C >> Si >> Ge >> Sn >> Pb >> را دنبال می کند. در گروه 15، پیوند یگانه NN به قدری ضعیف است که طول زنجیره فراتر از 3 (در یون N₃) نمی رود. طول زنجیره در نمونه فسفر، بیش از 2 است (مانند P₂H₄). سیلیکون در گروه 14، به سختی تشکیل سیلان های پلیمری را می دهد. به طور مشابه، در ترکیب با نیتروژن، فسفر توانایی منحصر بفردی در تشکیل پیوندهای .... گسترده دارد که فسفاژن نامیده می شود. این دو دسته از پلیمرها، Si و P به ترتیب به عنوان دومین و سومین عنصر تشکیل دهنده گسترده پلیمر شناخته می شوند و به علت پایداری های اکسایشی، حرارتی و تشعشعی، انقلابی را در علم پلیمر ایجاد کرده اند. پیوندهای C=C و C-H، در پلیمرهای با مبنای کربن، مستعد اکسایش هستند و پیوندهای C-C تمایل به گسسته شدن دارند، اما این دو دسته از سیلیکون ها و فسفاژن ها، از این مسائل، فارغ می باشند. خواص عایق (دی الکتریک) خوب آنها، حالت دفع عالی آب، خواص ضد چسبندگی و ضد کف، پایداری حلال، پایداری شعله، بی اثری فیزیولوژی گاه به گاه و خواص مشابه دیگر، موجب تطبیق پذیری برجسته در کاربردهای آنها از مهندسی تجاری تا بخش هایی در علوم پزشکی شده اند.