مقاله #139

چکیده

امروزه، تمامی نیروگاه های با سوخت زغالسنگ موجود در جهان حدود 2 بیلیون تن CO₂ بر سال منتشر می کنند. معرفی یک فرآیند جذب CO₂ که نیازهای مورد نظر عملکردهای جداسازی را تکمیل کند، همراه با یک کمینه انرژی از دست رفته، یک مسئله کلیدی است. به علت مهندسی بنیادی و مزایای اقتصادی عملیات های غشایی در رقابت با سایر فناوری ها، این فناوری شروع به آغاز جذب CO₂ از میان گازهای در حال انتشار نیروگاه ها کرده است. هدف از این کار این است که برای مردم علاقه مند شده به استفاده از غشاها در جذب CO₂، یک دید کلی از وضعیت واقعی، هم در بخش های مطالعه مواد و هم استراتژی عمومی برای پیگیری در انتخاب جداسازی گازی غشائ با توجه به فناوری های جداسازی دیگر فراهم کند. در ابتدا، یک مرور کلی بر غشاهای پلیمری که در حال حاضر برای استفاده شان در جذب CO₂ مطالعه شده اند و خواص انتقال آنها، پیشنهاد شده است. تا کنون، امیدبخش ترین مواد توسعه یافته در مقیاس آزمایشگاهی، انتخاب پذیری بین 100 – 160 نشان داده است. سپس، چند پارامتر طراحی مهم به منظور بررسی مزایایی که به طور بالقوه توسط سیستم های غشائی با توجه به فناوری های جداسازی دیگر (جذب سطحی و برودتی) ارائه شده ، معرفی شده است. این پارامترها بر مبنای تصورات ویژه مربوط به خروجی بدست آمده به عنوان خلوص محصول و مقصد نهایی محصول و نسبت به شرایط خوراک، می تواند راهنمای مناسبی برای انتخاب فناوری جداسازی باشد. با در نظر گرفتن جریان گاز دودکش  شامل 13% CO₂ ، به عنوان یک نمونه مورد مطالعه، چند طرح کلی از بازیابی CO2 بر حسب خلوص ماده تراوش کننده معرفی شده است. این فرآیند می تواند یک ابزار مفید ساده برای یک آنالیز سریع و اولیه بر روی میزان مناسب بودن فناوری غشائی برای جداسازی CO₂ از گاز دودکش و همچنین آنالیزی بر موارد در نظر گرفته شده ویژه، که به طور دقیق مربوط به خروجی بدست آمده می باشد، انجام دهد.