مقاله #609

چکیده

عملکرد پرواری و تفاوت‌های لاشه مربوط به ترکیبی از سطح مس (12 در برابر 24 ppm)، سطح روی (80 در برابر 320 ppm)، و منبع روی (سولفات روی در برابر AvailaZn) در 160 گوساله‌ی ماده ( BW= 698 lb؛ ازمایش 1) و 160 گوساله‌ی پرواری (BW= 751 lb؛ آزمایش 2) تغذیه شده به مدت 140 و 141 روز در مرکز تحقیقاتی گوشت ویلارد اسپارک مورد بررسی قرار گرفت. سطح مس تفاوت عملکرد با افزایش روزانه‌ی وزن 16 درصدی و افزایش بازده خوراک 15 درصدی را در گاوهای ماده‌ی مصرف کننده‌ی ppm 12 مس از روز 0 تا 27 نشان داد. با این حال، در دوره‌ی بعد، این اثر معکوس شد (افزایش 13 درصدی ADG برای 24 در برابر 12 ppm مس) که این نشان دهنده‌ی سازگاری است. تفاوت در درصد لاشه مربوط به تیمار در هر دو آزمایش مشاهده شد، اما تفاوت‌ها در هر نمونه کم بود (2%). سازگارترین پاسخ مشاهده شده افزایش شاخص‌های چربی در سطوح بالای روی بود (مثلا ppm 320). در هر دو آزمایش، حیوانات تغذیه شده با ppm 320 روی عمق چربی دنده‌ی دوازدهم و بازده محصول بالاتری در مقایسه با حیوانات تغذیه شده از ppm 80 روی داشتند. منبع روی اثر کمتری دارد، هرچند گاوهای ماده‌ی تغذیه شده با روی قابل دسترسی بازده محصول بالاتری داشتند. توانایی افزایش سطح مس برای کاهش رسوب چربی زیرپوستی با گنجاندن سطوح بالای روی مشاهده نشده است. در آزمایش ما، بنظر می‌رسد هیچ مزیتی میان 24 و 12 ppm مس وجود نداشته باشد. با این حال، گاوهای پرواری و گاوهای ماده‌ی تغذیه شده با ppm 320 روی افزایش وزن روزانه‌ی بیشتری دارند و نسبت به حیوانات تغذیه شده با ppm 80 کارآمدتر هستند. در این آزمایشات، منبع روی اثر کمی بر عملکرد حیوان یا مزیت لاشه داشت.