مقاله #230

روی هم رفته، در ادبیات پژوهشی، پژوهش های کمی هستند که به طور ویژه بر کسانی متمرکز شده اند که به رواندرمانی پاسخ نمی دهند. حتی پژوهش های کمتری هستند که به طور خاص بیمارانی را انتخاب کرده اند که پذیرش آنها بر اساس عدم پاسخدهی قبلی به درمان بوده است و مداخله های نظامدار، و customized را برای هدف قررا دادن نیازهای آنها بررسی کرده اند. چنین پژوهش هایی می تواند اطلاعات مهمی را در مورد راهبردهایی که برای غلبه بر این حقیقت که متاسفانه بسیاری از بیماران از درمانهای روانشناختی بهره نمی برند ارائه دهند. این پژوهش و برنامه ی درمانی که آن را می آزماید با هدف بهبود این حوزه انجام شده اند. این برنامه با هدف کاهش مشکل بیمارانی که به طور مکرر به درمان پاسخ نمی دهند طراحی شده و یک برنامه ی جامع، دارای محدودیت زمانی، و محلی [1] می باشد.

با استفاده از معیارهای بالینی که تغییرات معنادار را نشانه ها نشان می دهند (1)، میانگین بهبود برای درمان های روان درمانی در آزمایش هایی که به خوبی اجرا شده اند، تقریبا 50 درصد می باشد (2). این آمار به این معناست که نیمی از بیماران، درمان را بدون داشتن تغییرات معنادار در نشانه ها و یا وخیم­تر شدن وضعیت بعد از دوره درمان به پایان می برند. در درمان عادی (درمانی که خارج از آزمایش های رواندرمانی سازمان دهی شده اجرا می شوند)، نرخ بهبود به طور قابل توجهی پایین تر است (3). از این رو، میتوان درصد بسیاری از بیمارانی را که از مشکلات روانی رنج می برند در دسته­ی "مقاوم به درمان" رواندرمانی قرار داد. با توجه به این مطلب، ابداع درمان های جدید که به طور ویژه برای این بیماران تمرکز داشته باشد حائز اهمیت اساسی است.