مقاله #628

خلاصه

تنوع جهانی دام در قالب گونه ­ها و نژادهای مختلف در انواع محیط­ های تولید، نشان دهنده ی این حقیقت است که تمامی این موارد در طول زمان به صورت هماهنگ با اکوسیستم توسعه یافته ­اند. به خصوص جهان در حال توسعه دارای نمونه­ های پرورش دام غنی شده است. انتخاب طبیعی عمدتا بر سازگاری از جمله قابلیت سازش و موفقیت تولید مثل اتکا دارد، در حالی­که انتخاب صورت گرفته توسط دامداران و پرورش دهندگان بر اساس نیاز بوده است. دام در جهان در حال توسعه، برخلاف برنامه ­های اصلاحی ساختاری و انتخاب متمرکز جهان توسعه یافته، تا حد زیادی هدف فشارهای انتخاب تمایزی قرار می­گیرد که در قالب توانایی آن­ها برای زنده ماندن در محیط ­های سخت و شرایط چالش برانگیز اعمال می­شود. چند دهه­ ی گذشته شاهد فرسایش تنوع ژنتیکی دام ­ها در مقیاس بالا بوده­ایم. عقیده بر این است که، تغییرات اقلیم (CC) از طریق تاثیرات مستقیم و غیر مستقیم خود از جمله کاهش(migitaton) بر این فرسایش تاثیر گذاشته است. از دست دادن سریع­تر تنوع ژنتیکی حیوانات، بزرگترین تهدید برای پایداری آن­ها است. وجود گونه ­ها و نژادهای متنوع دام­ها با کارایی بسیار امکان بهبود ژنتیکی را فراهم می­سازد. عدم وجود آن، ما را در معرض خطر عدم پیشرفت در این زمینه قرار می­دهد. رسیدگی به مسائل مربوط به CC برای جهت­گیری مجدد در تولید مثل دام ­ها ضروری است. با این که بهره­ وری منابع مورد استفاده ضروری است، اما دقت در تولید دام، باروری و سازگارپذیر بودن نیز مورد نیاز خواهد بود. استراتژی­ های اصلاح نژاد به منظور مقابله با اثرات CC اساسا در آینده متفاوت نخواهند بود. طبقه بندی طبیعی گونه ­ها و نژادهای دام­ ها باید راهنمایی مهم در طراحی باشد. چارچوب سیاسی مناسب، همکاری در مقیاس بزرگ در زمین­یه دانش و منابع و آگاهی بسیار ضروری خواهد بود.