مقاله #222

خلاصه

جنبش های راه های سبز در اروپا به نسبت همپایان آمریکایی بیشتر مورد توجه بوده است و تحت تأثیر تفاوت های جغرافیایی، اقتصادی و فرهنگی و نیز تفاوت های رشد اجتماعی و شهری قرار دارد.

اروپا شاهد یک فرایند غیرپیوسته و چند بخشی بوده است که در هر کشوری به صورت مختلفی پیاده شده است. بسط مفهوم راه سبز در اروپا یک پدیده جدید است: ائتلاف راه های سبز اروپا و ائتلاف راه های سبز ایتالیا هر دو به قبل از سال 1998 بر می گردند. مشخص است که قبل از این تاریخ، کشورهای اروپایی هم روی فعالیت های فرهنگی و هم روی فعالیت های عملیاتی اقداماتی انجام می دادند، ولی کاملاً مشخص است که تشابهی میان این اقدامات وجود ندارد. به طور خاص، با اینکه برنامه ریزی راه سبز در ایتالیا از سالها قبل روی زیرگذرها و مسیرهای سبز آغاز شده است، ولی هنوز متدولوژی مشخصی وجود ندارد که بتوان بر اساس آن شبکه گسترده تری را برنامه ریزی کرد.

این مقاله دو هدف دارد: در ابتدا تعریف متدولوژی که برای برنامه ریزی راه های سبز در ایتالیا در سطح منطقه ای مفید است و دوم، نشان دادن کاربرد این متدولوژی به عنوان یک نمونه موردی

این متدولوژی برگرفته از رویکرد برنامه ریزی است که در مطالعات  ian McHarg and JuliusFabos  آمده است و از قبل توسط محققان درمناطق حفاظت شده ایتالیا استفاده می شده است. این متدولوژی در چهار مرحله سازماندهی می شود: تحلیل منابع محیط طبیعی، مسیرهای سبز موجود و شبکه های مسیر تاریخی، ارزیابی هر عنصر، ارزیابی ترکیبی و تعریف برنامه راه های سبز.

مطالعه موردی روی پارک دره ای رودخانه لامبرو انجام شده است که از متدولوژی مفروض استفاده می کند. این پارک شامل شهرداری های است که از رودخانه لامبرو تا شمال میلان را در بردارند. این پارک کاملاً مسکونی است و فعالیت های انسانی مختلفی در آن انجام می شود که نیاز است تا از عناصر مسکونی طبیعی، محیط طبیعی، و مناطق مورد علاقه تاریخی و فرهنگی حفاظت شود. کاربرد این متدلوژی برای این پارک امکان توسعه یک شبکه راه های سبز را می دهد که در کنار شبکه های موجود راه های سبز خواهد بود: 80 درصد شبکه ها در حقیقت از قبل وجود داشته اند. این متدولوژی همچنین ثابت شده است که در تعریف شبکه ای مفید است که مختص رفت و آمدهای غیر موتوری و ارتباط مراکز شهری مختلفه به بسیاری از مناطق است که در این منطقه وجود دارند