مقاله #1108

چکیده

اصلاح سطحی اغلب برای بهبود خصوصیات بیولوژیکی و تریبولوژیکی ایمپلنت­های فلزی مورد نیاز است. در مطالعه­ی حاضر، آلیاژ CoCrMo در شرایط اتمسفری برای ایجاد لایه­ی میانی اکسید  پیش از روکش کاری هیدروکسی آپاتیت به صورت اکسید درآمد. تاثیر لایه­ی میانی اکسید بر قدرت چسبندگی روکش هیدروکسی آپاتیت روی بستر اکسید شده­ی CoCrMo نیز مورد مطالعه قرار گرفت. سطح لایه­ی اکسید میانی به اندازه­ی کافی زبر بوده و منافذ زیادی داشت، که این به فراهم نمودن قدرت مکانیکی بهتر در برابر روکش هیدروکسی آپاتیت کمک می­کند. میکروسکوپی اسکن الکترونی و تکنیک­های انکسار اشعه­ی ایکس برای تعیین مورفولوژی سطحی روکش هیدروکسی آپاتیت مورد استفاده قرار گرفت، در حالی که یک آزمون خراش Revetest برای اندازه گیری قدرت چسبندگی روکش هیدروکسی آپاتیت روی بسترهای اکسید به کار رفت. لایه­ی میانی اکسید روی بستر قادر به جلوگیری از ترک­های شدید بود، در حالی که تخلخل لایه­ی روکش شده حفظ می­گردید. نتایج آزمون خراش نشان داد که قدرت چسبندگی روکش هیدروکسی آپاتیت روی بسترهایی با لایه­ی میانی اکسید بیشستر از بسترهای بدون لایه­ی میانی بوده است (1.40 N Vs 1.04 N; p < 0.05). افزایش دمای زینترن سبب افزایش قدرت چسبندگی به صورت متناسب می­شد. این نتایج نشان می­دهند که لایه­ی میانی اکسید متخلخل مهار بهتر را با کمینه سازی ترک­های سطحی روی بسترهای CoCrMo فراهم می­کند.