پلی وینیل کلرید یکی از مهم‌ترین مواد پلاستیکی تجاری موجود است اما در حین دمای فرآوری (سنتز) ناپایدار است. فرآوری PVC در دماهای بالا نیاز به استفاده از پایدارکننده های دمایی دارد. پایدارکننده های مرسوم برای PVC دارای فلزات سنگین سمی و ترکیبات اورگانوقلع (آلی-قلع) هستند که از لحاظ اثرات زیست محیطی بسیار مورد انتقاد قرارگرفته‌اند. به منظور شناسایی این مشکل، چندین ترکیب آلی و معدنی که با پلیمر سازگارند مورد برسی قرار گرفته‌اند. عملکرد این ترکیبات به عنوان پایدارکننده های اولیه و ثانویه و هم چنین کمک پایدار کننده می‌باشد. این ترکیبات شیمیایی می‌توانند منجر به ایجاد پایدارکننده های حرارتی مطلوبی شوند که در نهایت به عنوان پایدار کننده‌های حرارتی سبز نیز نامگذاری می شوند.