Residential care settings for older people are known variously as “nursing homes,”“long-term care facilities,” or“care homes.” 1 In general, it is argued that the design of many of these facilities do not adequately support quality of life for older people, 2,3 and now this is compounded by the COVID-19 pandemic which illustrates how they are ill-designed for infection control and the protection of older people who are most at risk in our society. 4 Furthermore, this pandemic has illustrated the importance of space and spatial practices such as social distancing, isolation, or quarantine, all of which have immediate and long-term implications for the built environment in terms of planning, urban design, and architecture.

This article identifies the urgent need to examine these design models and pro-vide alternative and holisticmodels that balance infection control and quality of life at multiple spatial scales in existing and proposed set-tings. The convergence on many fronts between these issues alongside certain design models and approaches that improve quality of life can also benefit infection control, support greater resilience, and in turn improve overall pandemic preparedness.

The Built Environment of Nursing Homes and COVID-19

Built environment issues are of considerable importance in long-term care settings where older residents live in close quarters and often have high levels of impairment and chronic illness, all of which can lead to a greater infection rates and mortality. 8e10 In addition to physical health issues, the built environment of long-term care exac-erbates psychosocial and mental health challenges of COVID-19 as a result of quarantine, constrained social interaction, restricted visits from family and friends, the cancellation of shared activities, or the wearing of personal protective equipment by staff.

These in-terventions are particularly difficult for people with a cognitive impairment or a person that walks with purpose, formerly termed “wandering.

ساختمان­های پرستاری مسکونی برای افراد مسن عموما با عنوان خانه­های سالمندان، تاسیسات درمانی بلند مدت، یا خانه­های سالمندان شناخته می­شوند. به صورت کلی، استدلال می­شود که طراحی بسیاری از این تاسیسات به اندازۀ کافی کیفیت زندگی افراد مسن را پشتیبانی نمی­کند، و این اکنون به دلیل پاندمی کووید 19 دچار مشکل شده است، که نشان می­دهد این ساختمان­ها برای کنترل عفونت و حفاظت از افراد مسنی که بیشتر از همه در جامعۀ ما در معرض خطر هستند طراحی نامناسبی دارند. به علاوه، این پاندمی اهمیت فضا و دستورالعمل­های فضایی مثل فاصلۀ اجتماعی، انزوا یا قرنطینه را نشان داده است، که همۀ آنها دارای مفاهیم سریع و بلند مدتی برای محیط ساخته شده بر حسب برنامه ریزی، طراحی شهری، و معماری هستند. این مقاله نیاز ضروری به بررسی مدل­های طراحی و ارائۀ مدل­های جایگزین و جامع را برای متعادل کردن کنترل عفونت و کیفیت زندگی در چند مقیاس فضایی در زمینه­های فعلی و پیشنهادی نشان می­دهد. همگرایی بین این مسائل در مدل­های طراحی خاص و رویکردهای بهبود کیفیت زندگی برای کنترل عفونت، پشتیبانی از تاب آوری بیشتر، و بهبود آمادگی کلی برای پاندمی مفید هستند.

محیط ساختمانی خانه­های سالمندان و کووید 19

مسائل محیط ساختمانی اهمیت زیادی در زمینه­های بلند مدت دارند، که در آنها افراد مسن در فضاهای بسته زندگی می­کنند و سطوح بالای اختلال و بیماری­های مزمن را دارا هستند، که همۀ آنها می­توانند منجر به نرخ بیشتر عفونت و مرگ و میر شوند. علاوه بر مسائل سلامتی جسمانی، محیط ساختمانی برای مراقبت بلند مدت چالش­های سلامت روان و روانی اجتماعی کووید 19 را در نتیجۀ قرنطینه، تعامل اجتماعی محدود، بازدیدهای کمتر خانواده و دوستان، لغو فعالیت­های مشترک، یا استفاده از لباس­های محافظ شخصی در کارکنان به وجود می­آورد. این مداخله­ها مخصوصا برای افرادی با اختلال شناختی یا افرادی که به صورت هدفمند پیاده روی می­کنند دشوارتر هستند.