We live in problematic times. This is especially true for critical pedagogues who are faced with the task of advancing global citizenship education (GCE) in a time of rising right-wing populist governments, growing rac­ism, and police brutality tragically exemplified by the killing of George Floyd in the United States. For the last 40 years, neoliberalism has waged a significant attack on the structure and role of public education. Under such circumstances, social bonds are being loosened, public goods are under siege and matters of collective responsibility are under attack by the market-driven forces of marketization and selfish individualism (Bosio & Torres, 2019; Giroux, 2020). Given the ongoing attack on democracy, the social contact and the welfare state, critical pedagogy can play an impor­tant role in reclaiming the public good and producing civic education, literacy, and GCE (Bosio, 2017; Bosio, 2019; Torres & Bosio, 2020a/b).

With the subsequent dialogue, we contemplate how GCE can progress and connect matters of theory and critique to pedagogical practices informed by critical pedagogy by making the most of civic valor as an approach to political challenges, allowing hope and politics to occupy a space defined by morals, values, and public actions that tackle the motion of everyday experience and the woes of social ills with the might of individual and collective opposition. We believe that drawing upon this philosophy can relaunch critical pedagogy and GCE as one uni­fied force. This is a ‘re/vitalized’ pedagogical approach oriented towards social justice which aims to resist the oppressive neoliberalism that is taking over higher education environments (Bosio, 2020; Giroux, 2020).

ترجمه:

ما امروز در دورانی چیستایی به سر می‌بریم، و این گیج‌کنندگی بالخص برای آموزگارانی نکته‌سنج صادق است که با وظیفه پیشبُرد آموزش شهروندی جهانی (GCE) در زمان پدیدار شدن دولت‌های پوپولیست راستگرا و نژادپرستی فزاینده و خشونت پلیس مواجهند که نمونه بارز آن کشتن جورج فلوید در ایالات متحده بود. طی 40 سال گذشته، نئولیبرالیسم حمله‌ای چشمگیر به ساختار و نقش آموزش عمومی داشته است. و تحت چنین شرایطی، پیوندهای اجتماعی سست شده، مصالح همگانی به محاصره درآمده، مسائل مربوط به مسئولیت جمعی مورد حمله نیروهای بازار- محورِ بازاری شدن و فردگرایی خودخواهانه قرار گرفته‌اند (بوزیو و تورس، 2019؛ ژیرو، 2020). با توجه به حملات مداوم به دموکراسی، تماس اجتماعی و وضعیت رفاهی، آموزش انتقادی می‌تواند ایفاگر نقشی مهم در احیایِ مصلحت همگانی و بازآفرینی آموزش مدنـــی، سواد و GCE باشد (بوزیو، 2017؛ بوزیو، 2019؛ تورس و بوزیو، a/b2020).

ما با کمک گفت و شنود متعاقب، در این مسئله ژرف‌اندیشی خواهیم نمود که چگونه GCE قادر به پیشرفت کردن و پیوند دادن موضوعات نظری و سنجشگری نسبت به شیوه‌های تعلیمی ست که متأثر از آموزش انتقادی از رهگذر حداکثر استفاده از شجاعت مدنی به عنوان رویکردی نسبت به چالش‌های سیاسی هستند، و به امید و سیاست امکان می‌دهد تا فضای تعریف شده توسط اخلاقیات، ارزش‌ها و اقدامات عمومی را اشغال نمایند که به وسیله توانِ مخالفت فردی و جمعی از عهدۀ تحرک تجربه روزانه و مصبیت بیماری‌های اجتماعی بر می‌آیند. باور ما آن است که استفاده از این فلسفه می‌تواند آموزش انتقادی و GCE را به عنوان نیرویی یکپارچه به کار اندازد، و این همان رویکرد تعلیمی "دوباره/ احیا شده" با جهت‌گیری به سمت و سوی عدالت اجتماعی است که هدف آن، مقاومت در برابر نئولیبرالیسم سرکو‌ب‌گرانه است که فضاهای آموزش عالی را تسخیر نموده است (بوزیو، 2020؛ ژیرو، 2020).